„Dżuma” Alberta Camusa to powieść egzystencjalna, ukazująca walkę ludzi z epidemią, która symbolizuje nieuchronność cierpienia i śmierci. Główny bohater, doktor Rieux, staje przed wyborem – poddać się losowi czy walczyć, mimo braku nadziei na zwycięstwo.
Wybuch epidemii
W algierskim mieście Oran nagle zaczynają umierać szczury, a wkrótce choroba przenosi się na ludzi. Doktor Bernard Rieux jako jeden z pierwszych dostrzega zagrożenie, ale władze bagatelizują problem, aż do momentu, gdy miasto zostaje całkowicie odcięte od świata.
Walka z zarazą
Mieszkańcy Oranu reagują różnie – jedni się buntują, inni próbują uciec, a niektórzy po prostu poddają się losowi. Doktor Rieux wraz z grupą ochotników, w tym dziennikarzem Rambertem i Tarrou, organizuje pomoc medyczną. Nie wierzą w cuda, ale walczą, ponieważ uważają, że jest to jedyna słuszna postawa.
Ofiary i przemijanie epidemii
Choroba pochłania kolejne ofiary, w tym świętobliwego księdza Paneloux i Tarrou, który do końca poświęcał się dla innych. Po wielu miesiącach dżuma ustępuje tak samo nagle, jak się pojawiła.
Powrót do życia i refleksja
Oran wraca do normalności, ale doktor Rieux wie, że dżuma może powrócić w każdej chwili – tak jak zło i cierpienie są nieodłączną częścią ludzkiej egzystencji.
„Dżuma” to powieść o absurdzie ludzkiego losu, ale i o moralnej odpowiedzialności – Camus pokazuje, że choć śmierć jest nieunikniona, człowiek powinien walczyć, by nadać swojemu życiu sens.